Laat vertrekken, veel zien!

 Dag 11, Žrnovnica-Trogir, Trogir-Šibenik:

Toen ik opstond was ik moe, maar tja... Eigen schuld dat ik de blog van gister niet afschreef... Dus stond ik om 7.40 op en ging ik meteen aan mijn blog werken. Ik werkte eraan tot 9.30, en ging toen (pas) tandenpoetsen, aankleden enz. Toen we klaar waren met eten, en we de deur uit wouden was het al 's middags 12.00! Maar de stadjes waar we vandaag naar toe zouden gaan, Trogir en Šibenik, waren elk maar 30 minuten rijden van elkaar. Dus: Laat vertrekken, veel zien!:

Toen we in de auto zaten, voelde ik me niet zo moe als je gedacht zou hebben. Gewoon normaal, opgewekt in de auto, denkend aan de plek waar we naartoe zouden gaan. De oude stad (de plek waar wij naartoe gingen van) Trogir was een eiland. Niet zomaar een eiland, het hele eiland maakte deel uit van de lijst van UNESCO-Werelderfgoed! Het hele eiland, dat gebeurt niet zo vaak! Het uitzicht onderweg was hedendaags; kleine witte huisjes aan de zijkanten van de straten, auto's op de wegen en lopende mensen. Op weg naar Trogir hoefden we niet door zoveel natuur! Aan het einde van de rit viel ik wel in slaap... Toen we aankwamen bij een parkeerplaats (dat zelf niet op het eiland lag) zag ik dat die al bijna vol was, dan zou er op het eiland zelf helemaal geen parkeerplaats te vinden zijn! Door een brug liepen we het eiland binnen. De sfeer was gewoon tropisch, zoals het op een eiland hoorde. Eerst wouden we naar de Tourist Information gaan, maar dat kan je niet als je nog moet genieten van het uitzicht! Er zaten boten aan de kade vast, er liepen overal mensen rond, het water was heel helder (ik zag zelfs zee-egels in het water!), dit is gewoon Curaçao 2.0!

Toen we klaar waren met het eiland bewonderen, gingen we dan eindelijk naar de Tourist Information. Het was niet heel ver weg, op het midden van het eiland. De straten waren heel kort, want de doorsnede van het eiland was toch alleen maar iets van 300 meter. De stad zelf is natuurlijk groter, maar alleen het eiland. Er waren ook heel veel steegjes, en veel huizen waren gebouwd in de Griekse stijl, witte huizen op heuvel met veel straten. Deze stad leek er wel op! Er waren ook heel veel winkeltjes met allemaal zelfgemaakte spulletjes. Daarom staat er op het bord van Trogir ook 'City Of Masters'! Toen we bij de Tourist Information aankwamen was er een mevrouw die ons meer de map gaf dan ons iets te vertellen over het eiland. Dus namen we de map aan en gingen we eventjes rondwandelen op het eiland. We liepen door de straatjes weer naar de oever, waar we veel foto's maakten. Bij de oever was er ook een kasteel; het Kamerlengo Kasteel. We gingen er niet in kijken, maar we konden wel het kasteel van buiten zien, oud, maar nog wel intact. De oude stenen waren al zwart aan het kleuren. We konden door de ingang alleen de open plek nog zien. Toen we het kasteel hadden bekeken gingen we nog eventjes op het eiland langs de kust lopen. Er vaarden allemaal boten het eiland in en uit. Luxe jachtschepen, of kleine motorbootjes, noem het maar op! We mochten zelfs onze voeten in het water doen! Dat voelde fijn!

Toen we een half rondje om het eiland hadden gemaakt (dat was leuk!), vroeg ik aan mijn vader of die hoge klokkentoren die hoog boven het eiland uittorende te beklimmen was. Wat dacht je? Natuurlijk wel! Maar eerst gingen we uitrusten op een plein. Eventjes drinken en uitrusten. Dat hoorde natuurlijk wel op zo'n warme dag! Dus liepen we door de straatjes naar de toren heen. Toen we aankwamen bij de toren zag ik dat er ook een kathedraal was, de Trogir Kathedraal. De ticket gelde voor de kathedraal en de klokkentoren! Profiteren dus! Dus toen we de tickets hadden gekocht (eigenlijk hadden kinderen vrije toegang), stapten we de kathedraal binnen. Wat een mooie plek! Helemaal niet zo nieuw, goed gedetaillerde muren, wanden en zalen, met schilderijen en altaren. Wow! Ik keek me de ogen uit! Met personen uitgebeiteld op het gewelf. Kom het maar met jouw eigen ogen bekijken! Dit was echt mooi! Nadat we lang in de kerk waren gebleven was het eindelijk tijd om de klokkentoren te beklimmen! De trap was niet zo eng deze keer, hoor! Gewoon eerst ronde trappen, daarna reguliere trappen, alleen de laatste paar trappen (die half doorzichtig waren) waren een beetjes eng, maar voor de rest viel het wel mee. En het uitzicht! Was het waard! Je kon heel het eiland zien vanaf daarboven! De straten, de massa toeristen, de boten en de zee. Wat mooi! Zo mooi dat ik (bijna) niet weg wou! Maar ja, we hadden nog een stad te bezoeken! Dus bleven we nog eventjes (van die minuten genoot ik volop) was het tijd om weer naar beneden te gaan en door de drukke straatjes te gaan naar de parkeerplaats. Toen we terugliepen keek ik nog een keer naar dit tropische eiland met het lied Op een onbewoond eiland... in mijn hoofd. Wat een mooi eiland...

Onze volgende bestemming was de stad Šibenik. Van de rit naar de stad herinner ik me niks meer, want ik viel in slaap... Ik weet nog wel dat toen we vertrokken we heel vaak stopten omdat we supermooi uitzicht hadden op de Adriatische Zee en de stadjes rondom de bergen. Zo! Wat was dat mooi! Toen we al in Šibenik waren stopten we zelfs een keer om het uitzicht te bewonderen! Woonden we maar in Kroatië (dan zou al het uitzicht toch al normaal worden, maar voor mijn gevoel blijft het altijd mooi)! Toen we in een parkeerplaats kwamen, had ik het gevoel dat ie best nieuw was, en ik had gelijk. Hij wast best nieuw, het enige nadeel van de parkeerplaats was de ventilator die heel hard opeens aanging waardoor ons hele gezin schrok... Toen we de parkeerplaats uitkwamen waren we op het plein Poljana Square. Het zag er heel modern uit. En rondom het plein stonden er allemaal elegante oude gebouwen, een mix van oud en modern! Sommige oude gebouwen waren een beetje ingestort, dus niet de beste indruk, maar ik wist dat het een mooie stad was. Toen we de straatjes inliepen, zag ik dat er niet zoveel touristen waren, voordeel voor ons, maar is deze stad wel zo populair? Toen we een stukje langs de oever liepen, zag ik zoals altijd weer boten ligen voor de kade. Wiebelig heen en weer. 

Toen we opeens heuvelopwaarts begonnen te lopen zag ik naast ons een hoog gedetailleerd gebouw naast ons, heel elegant en majesteus. Ik dacht dat ik wist wat dat was, en ik had gelijk, het was de St. Jakob, oftewel, een heel mooie kerk die op de lijst van UNESCO-Werelferfgoed staat. Een heel mooie kerk! Aan de buitenkant is de kerk al zo mooi gedetailleerd! Hoe mooi moet de binnenkant dan zijn? Ik zag dat aan de buitenkant er allemaal poorten waren met een Venetiaanse leeuw en ook een versierde hoge toren met personen! Wow! En dat allemaal met een stuk steen! Toen we de kerk binnenliepen ontdekte ik dat als we erin wouden dat we 30 kuna moesten betalen, 20 kuna voor mijn vader, 10 voor ik. De ticket was voor de kerk en ook voor een museum. Mijn moeder en Jerry wouden niet mee, saai, zeiden ze. Nou saai was het niet! Toen we de kerk binnenliepen keek ik me de ogen uit! Er waren hoog gedetailleerde altaren en standbeelden, een orgel, schilderijen enzovoorts! Het enige jammere was dat de kathdraal in renovatie was, maar als je naar het zwarte dak keek, dacht je natuurlijk wel dat dat nodig was. Met het gidsboekje dat de mevrouw aan de balie ons gaf, konden we in de kerk kijken. Ik ging de onderwerpen een voor een langs. Van altaren, tot schilderijen, van schilderijen tot de bisschopszetel. Zoveel te zien! Ze hebben zelfs 105 jaar aan de kerk gewerkt! Maar het hoogtepunt van de kerk was toch wel de doopkapel! Zo mooi gedetailleerd! Ze hebben alles tot op de puntjes mooi gemaakt! Er stonden personen op de kapel, drie engeltjes hielden de doopkom hetzelf vast. Op het dak van de kapel stonden allemaal standbeelden. Het was echt een meesterwerk! Hoe doet iemand dit toch?! 

Toen ik de kerk vanbinnen helemaal had gezien, ging ik de kerk vanbuiten bekijken. Mijn vader ging niet mee, dus gingen Jerry en ik een rondje om de kerk maken. Ik zag allemaal kerkdetails rondom de kerk met allemaal ramen met kleur en de koepels uitsteken vanuit het dak. Er was ook een bisschopspaleis. En natuurlijk ook de 71 mensenhoofden in de drie hoofdkoepels. Deze kerk was gewoon het hoogtepunt van de dag! Toen we nog eventjes rondliepen, gingen we naar de volgende en laatste bestemming in de stad: een kasteel; St. Michael's Fortress. Dus liepen we heel veel trappen in de kleine straatjes in de stad. Helaas konden we de weg niet vinden naar het kasteel. Dus moesten we het straks maar vanaf een afstand bekijken... Jammer. Toen we via een andere weg terug naar de parkeerplaats liepen, zag ik allemaal ook nog meer winkeltjes met artiesten. Wow! Toen we weer terug op de Poljana Square waren gingen we weer terug naar de auto. Want we zouden gaan zwemmen! Toen we aankwamen bij een strand, Banj Beach, hadden we uitzicht op de St. Jakobskerk en ook St. Micheal's Fortress! Was het toch nog een soort goedgemaakt! We gingen nog zwemmen/snorkelen bij het strand en toen gingen we eten in Split. Dus... 1 uurtje terugrijden.

Toen we weer op de snelweg waren waarop je uitzicht had op Split, dacht ik weer terug aan het zwemmen, wat was dat leuk! We gingen toen opeens een andere weg op naar naar huis! Tijd om te eten! We kwamen aan bij een restaurant. Heerlijk! Met tegenover het restaurant uitzicht op een meer dat verbind met zee! Ze hadden mossels-pasta, speciale worstjes en mossels, Michelin-stijl vis! Lekker! En wat een mooi einde van de laatste avondmaal in Split (ja! Morgen gaan we weer ergens anders wonen!) en de dag!

Tot de volgende blog!