Een dagje op 't eiland Hvar!

Dag 9, Žrnovnica-Hvar Island (Stari Grad):

Zo! Wat stond ik vandaag vroeg op! En wat was ik moe! Het was 's morgens 7.00 ofzo. En we zouden al zo vertrekken naar de haven! Ik vond het te vroeg, maar tja; beter te vroeg dan te laat! Enzo pakten we alle spullen vroeg in en riep mijn vader een 'Uber-Taxi' naar ons huis, want we zouden naar een eiland gaan, en 10 uur in de haven parkeren? Dat zat er niet in! Dus kwam even later de taxi aan, we vertrokken!:

De taxi stond voor ons huis, we pakten alle spullen en zo vertrokken we. Opweg naar de warmste plek van Kroatië: Hvar Island! Terwijl we in de taxi zaten, keken ik gewoon uit over het uitzicht dat we elke dag hadden als we net vertrokken, de plattelandsvelden en kassen die in dit dorpje stonden. Het was best stil in de taxi, na de muziek die in het busje aanstond. Toen we weer aankwamen bij de haven lag het er net bij zoals gister, alleen op dit tijdstip was het veel minder druk. We gingen nog eerst naar de 'Ships-Tourist Information.' Daar vroeg mijn vader in welk schip wij moesten. En het was de 'Faros'. Dus vertrokken we naar het schip, dat op pier 17 lag. Toen we eraankwamen was het best groot, het was zo'n Car-Ferry, die auto's kon dragen. Toen wij aankwamen konden we er meteen in. Er was een meneer in een wit shirt die de tickets scande. Toen we op het schip stonden, wouden we meteen het schip 'verkennen'. Dus gingen we eerst naar boven, naar het dakloze stuk. Vanaf daarboven was het best hoog van de zee! We bleven er even zitten om te ontbijten (Ja! We hadden nog geen ontbijt gegeten in de ochtend!), en gingen toen naar beneden. Daar waren zachte bankjes met airco! Ahh! Dat is pas fijn! Maar mijn moeder ging boven zitten, die vond airco te koud! Ik keek vanuit de ramen hoe de auto's het dek opreden, hoeveel auto's zouden er op deze boot passen?

Een paar minuten later begon de motor van het schip te brommen! We vertrokken! Jippie! Ah, hoewel, ik dacht dat ik misselijk zou worden, want ik was een beetje zeeziek. Maar het schip was zo groot dat het nog wel ging. 2 uur op reis op een grote boot! Na een tijdje wouden Jerry en ik naar boven, dus besloten we bij mijn moeder te gaan zitten. Daar was het niet per se koeler, maar ook niet warmer. Perfect was het daar. Ik keek nog een paar keer naar de zee en ging ook een paar keer naar de voorkant van de boot, maar ik wou ook slapen (ik werd vroeg wakker, weet je nog?), dus viel ik in slaap op de boot... Toen ik knipperend wakker werd kon je het eiland al zien! Zo snel ging het! De laatste paar minuten bracht ik Donald Duck-lezend door op de boot. En toen we de kade zagen, zag ik dat de haven niet zo groot was, alleen maar een pier... Toen de boot de kade bereikte, stroomde de auto's naar buiten, net zoals de passagiers, ons gezin ging langzamer naar buiten. Toen we de open lucht in waren, voelde ik de zon meteen heter op mijn huid, hoe warm gaat dit wel worden? Ik ontdekte dat Stari Grad nog even verder weg was dan de haven, maar ik, mijn moeder en Jerry konden niet meer, dus gingen we in een bus die naar het centrum van Stari Grad zou rijden, voor 30 kuna, ongeveer.... 4 euro... Nog oké. Onderweg in de bus zag ik allemaal plattelands landschap. De Stari Grad-Plains, worden ze ook wel genoemd. Sinds 2008 staat het landschap op de lijst van UNESCO-werelderfgoed. En trouwens, Stari Grad is de oudste stad Toen we er waren waren we in een kleine buurt, was dit een grap? Nee. Het centrum was gewoon een paar stappen verderweg!

Toen ik liep naar het centrum, begon ik moe te worden, ja, nu al?! Ja! Nu al, zeker als je je bedenkt dat ik een een zware rugtas mee heb en het ook nog eens 30° C was! Nu kijk je wel hé?! Maar we hadden dan wel een keer geluk, want de Tourist Information was om de hoek! Je kon er niet in, maar een mevrouw stond bij het raam met een map, en legde ons uit over de oude stad en de Plains. Ik voelde heel eventjes de airco van binnen het bureau, ahh! Was ik daar nu maar! Gelukkig konden we daarna eventjes uitrusten op een bankje. We hadden een grote fles water mee, maar ik denk niet dat dat genoeg was! Toen we klaar waren met uitrusten voelde ik me weer helemaal fit! Tijd om de stad te gaan bezoeken! Eerst liepen we een stukje mee aan de kade van een stukje water, waar allemaal boten lagen, in alle soorten en maten, wiebelig heen en weer. Onderweg kregen we ook nog eens een ijsje! Toen we bij een trappenheuveltje aankwamen, wou mijn moeder weer uitrusten, hoe moeilijk moet het nou zijn? Nou ja, eerlijk, ik was ook best moe... Toen we weer uitgerust waren beklommen we de trap die heuvelopwaarts ging, tijd voor de klim! We klommen en klommen, ik zweette helemaal, hoe zijn we hier gekomen?

Toen we eindelijk aankwamen bij een plein lag er een kasteel/fort aan. Het werd ooit eens gebouwd door dichter Peter Petar Hektorović. Het werd door hem ook gebruikt als zomerhuis voor hij en zijn vrienden. Ik wou eventjes erinkijken, maar Jerry en mijn moeder niet, dus gingen mijn vader en ik samen het kasteel in. Toen we bij de ingang stonden vertelde een man dat we het kasteel niet in konden, maar wel in de tuin konden kijken, en dus deden we dat. In de tuin was eerst een visvijver, in het midden van een binnentuin. In de vijver zwemden zóveel vissen! Ik kriebelde er helemaal van. We liepen een rondje om de vissenvijver en ik vond deze tuin alsof de natuur het gemaakt heeft. Rondom de muren en hekken groeiden al allemaal planten, we konden op een uitkijkplekje over de tuin heen kijken, laat ik maar zeggen; het was klein, maar ook weer mooi. We bleven nog eventjes kijken, toen ik geslibber hoorde; wat bleek? Iemand had een broodje in de vissenvijver gegooid, en nu slibberde de vissen boven elkaar uit! Toen we klaar waren met de tuin gingen we verder lopen door deze oeroude stad. Toen we verderliepen, kreeg deze stad steeds meer die tropische sfeer, in de stad groeiden allemaal palmbomen, de lucht was helder, de huizen waren helder. Dit leek gewoon op Bonaire ofzo! 

Toen we nog eventjes heuvelopwaarts liepen kwamen we langs een klooster, de Dominican Monastery and Church of St. Petra. We gingen we niet meer in, we maakten alleen nog even een rondje om het klooster. Met die torens leek het wel een kasteel! Vanbuiten was er dan ook niet per se nog iets bijzonders, alleen eigenlijk een bakstenen muur... Toen we het klooster hadden afgekeken hoefden we eigenlijk alleen nog maar heuvelafwaarts! Wat voelde dat fijn! Zo! Toen kwamen we weer op een open plek terecht, en deze keer was er een kerk: St. Stephen's Church. De kerk zag er oud uit, ik wou heel graag de binnenkant zien, maar de kerk was dicht. Er was ook een klokkentoren, maar die was ook dicht. Jammer. Dus moesten we de kerk maar van buiten bewonderen! Toen we klaar waren met de kerk bewonderen, gingen we lopen, terug naar de Tourist Information. Toen we door de straatjes liepen, was het er niet zo druk als in Split. Het was gewoon een rustige stad. Er waren ook allemaal originele winkeltjes in de stad. 

Toen we weer op de open plek van de Tourist Information kwamen, wouden we gaan zwemmen! Ja! We hadden gepland te gaan zwemmen! Dus liepen we langs de oever naar de zwemplek! Ik smolt bijna! Ik verveelde me tijdens het lopen en het was zo heet! Maar dan ook echt zó heet! Toen we er bijna waren zag ik al een waterstormbaan, zou ik dat doen? Nee joh! Gewoon lekker snorkelen. Dus speelden we bij het zwemplekje een vrolijke twee uur! Leuk hé? Nou ja, mijn oude snorkel brak, maar we zouden toch een nieuwe kopen, dus, leuke middag, veel lol! Toen we uitgezwommen waren kladen we ons om en gingen we naar een winkel. Want van al dat zwemmen word je moe! Toen ik naar de winkel liep, smolt ik bijna alweer! Het was zo heet! Lopen in de heetste plek van heel Kroatië met een zware rugtas op je rug, dat wil je toch niet! Toen we bij de supermarkt aankwamen kochten we een grote fles water met iedereen een eigen fles frisdrank. Lekker fris! Toen we een plekje in de schaduw gevonden hadden wou mijn vader een stukje van de Plains bewandelen, mij niet gezien! Er zitten niet een bomen om je te bedekken in die boomgaarden! Dus ging mijn vader zelf, en na een tijdje kwam hij weer terug. Tijd voor de bootreis terug!

Toen we met de taxi terug wouden naar de haven, kostte de taxi weer 100 kuna! Hebben wij dat weer! Nou ja, beter iets, dan niets! Dus reden we met de dure taxi naar de haven. We moesten we nog even wachten voordat we aan boord konden, maar dat was geen probleem! Toen we aan boord waren, hadden we een discussie over de voorkant van de boot en uiteindelijk had Jerry gelijk (sorry, maten!)... Op de reis terug ging ik dus 1 uur slapen en 1 uur op het schip rondwandelen enzo. Best leuk... nog... Toen we terug aankwamen in Split hadden we een probleempje. Mijn vaders telefoonbatterij was op dus konden we geen Uber gebruiken. En de normale taxi's kostte 200 kuna (30 euro!) om ons naar ons huis te brengen! Afschuwelijk! Dus was het een beetje rommelig geregeld om thuis te komen, eerst wouden we met de bus, maar toen wou mijn vader taxi's overhalen enzo. Uiteindelijk vonden we een eerlijke taxichauffeur, die vertelde dat de zwarte taxi's hun eigen prijzen bepaalden, bedriegers! Gelukkig kwamen we veilig thuis en hadden we nog tijd over om te chillen in de jacuzzi, zo! Toch een mooi einde van de dag!

Tot de volgende blog!