Een dagje in Dubrovnik, een dagje een stadswal beklimmen!

Dag 10, Žrnovnica-Dubrovnik:

Gaap! Wat ben ik moe zeg! Gisteravond ben ik laat gaan slapen en vandaag moest ik weer om 7.00 opstaan! Want we zouden weer naar een verre plek gaan, namelijk; de stad Dubrovnik! Hoe het vertrek afliep? Nou, we vertrokken wel wat later dan 7.00, iets van 9.30 ofzo. We konden dan niet zo lang meer in Dubrovnik blijven! Want daarnaartoe rijden kostte maar liefst 3 uur! En we moesten ook nog eens Bosnië en Herzegovina oversteken! Want Dubrovnik lag op een los stukje Kroatië! Dus we moesten weer onze paspoorten meenemen! Zucht! Nou ja, lees toch maar hoe het ging!:

Wat een gedoe was het om te vertrekken! Gelukkig zaten we al allemaal in de auto en konden we vertrekken! En wat was ik moe! Dus kon ik meteen wat slaap inhalen in de auto. Gelukkig! Anders moest ik ook nog uitgeput op reis! Dat wil toch niemand! Dus viel ik in slaap, en voelde ik alleen nog wat gehobbel. Hé! Door een klap van de autodeur werd ik wakker. Wat bleek?! We waren al in Bosnië en Herzegovina! Mijn vader had onze auto geparkeerd bij een uitzichtspunt op de zee. Ik keek eventjes naar de zee. Wat mooi! Een cyaanblauwe zee, omringd door eilanden en bergen. Maar ik rammelde ook van honger. Want vanochtend had ik nog niet gegeten! Dus toen we weer vertrokken, zat ik een stukje plat brood te eten, wel lekker toch? Voor de rest van de reis naar Dubrovnik kon ik niet slapen, dus keek ik gewoon naar buiten. Ik zag buiten heel veel bergen. We kwamen ook een herder en een kudde schapen tegen. Er was ook een stukje weg dat heel veel bochten had, op een berg! Dat is pas spannend! Mijn vader noemt het 'Mini-Avontuur in de auto', toch wel logisch. Want het was heel spannend! Ook als passagier van de auto! 

De rest van de rit naar Dubrovnik was heel rommelig! Ik viel in slaap, en werd weer wakker, en ik viel weer in slaap, en ik werd weer wakker. Mijn vader stopte de auto ook heel veel keer omdat er mooi uitzicht was, ik keek vaak heel eventjes, en ging toen gewoon weer verder met slapen. En dat gebeurde vaak, moet ik je zeggen! Toen we bij een specifieke plek aankwamen, dacht ik dat het weer zo'n uitzichtpunt was en klaagde ik dat we sneller moesten. Maar zomaar een uitzichtpunt was het niet, het was een uitichtpunt met uitzicht op Dubrovnik! Dus stond ik op en ging ik kijken naar het uitzicht. De hekken verpesten het een beetje, maar ik kon de stad nog zien! Toen we naar een gebouw liepen, dat leek op een oud gebouw dat hoorde bij een muur, zag je daar niet echt iets, doodlopende plek! Maar we wouden natuurlijk beter uitzicht! Dus gingen we met de auto de steile weg af met echt schuine bochten! Eerlijk; het was best spannend! Toen we bij nog een uitkijkplek kwamen was daar geen hek. Dus konden we daar staan en konden we de stad zien. Niet zó goed, maar ik kon wel een beetje de vorm zien. De oude binnenstad was gebouwd in de stadsmuren, waar wij vandaag op zouden lopen! Nu zijn er al veel meer huizen buiten de stadsmuren gebouwd. 

Toen we helemaal naar beneden reden, zag ik hoe rommelig het verkeer hier was. Er waren auto's die een beetje in de weg stonden, maar uiteindelijk konden wij toch de parkeerplaats bereiken (na lang te hebben gewcht voor een stoplicht). Toen we de parkeerplaats uitkwamen rook ik de frisse lucht! Het was wel nog warm, maar niet zo warm als in Hvar! We liepen heuvelafwaarts door steegjes om dan meteen bij het centrum aan te komen! Handig! Toen we bij een poort aankwamen (de Pile Gate), ontdekte ik dat het de ingang was naar de binnenstad, en dat de poort ook deel uitmaakte van de stadswal. Die zouden we straks gaan beklimmen! De wal was niet helemaal intact, maar je gaat er wel anders over denken als je hoort dat, terwijl er oorlog was in Dubrovnik, dat deze wallen nooit zijn omgevallen! Impresief! We liepen over een hangbrug de binnenstad in, en Jerry zag ook nog eens een kat slapen op de hangbrug! Alles is zo vreedzaam hier! Toen we de stad binnenliepen, zag ik ook de massa touristen door de stad rondwandelen, zonder touristen zou de stad mooier zijn, geloof me! Toen we verderliepen, zag ik dat alles zo goed behouden was, de bakstenen, de poorten en de stadswallen. Hoe deden ze dat toch? Of hebben ze gewoon alles opnieuw gebouwd na de oorlogen? 

Toen we steeds dieper de stad in liepen, kwamen de we Tourist Information tegen, jippie! Helaas hadden ze geen map, dus moesten we de map van mijn vaders gidsboekje gebruiken. Voordat we de stadswallen beklommen zouden we eerst een rondje lopen door de stad, we zagen ook een hele grote fontein, de Large Onofrio's Fountain. Het water dat uit de fontein kwam kon je drinken (Credits naar mijn moeder)! Dus vulden we wat water en waren we klaar om de stad in te gaan! We liepen door de drukke straatjes, en we zagen veel mensen en winkeltjes. De gele sfeer van de stad maakte het nóg drukker. Terwijl we liepen, kwamen we een poort tegen, met daaraan een klokkentoren, de Torre del Reloj! De poort leidde naar de haven van Dubrovnik, waar we ook even keken. Wat was het daar fris! Veel frisser dan in de stad! Daar was het snikheet! We kochten een ijsje bij de haven en het genieten kon beginnen! Ik en Jerry keken naar de boten, die wiebelig dreven of zee en naar de boten die vertrokken en gaan. Boten komen en gaan, maar de haven blijft altijd bestaan! We liepen nog eventjes bij de haven (om weer een poes te zien) en langs de kust, om naar de zee te kijken. Ik kon helemaal mijn eigen gedachten verwerken! Ik keek naar de glanzende zee en de mensen die daarin speelden, wat had ik zin in zwemmen! Maar we hadden geen tijd, want we kwamen wat laat aan, en we hadden nog stadswallen die beklommen moesten worden! Dus liepen we weer terug naar de poort.

Toen we weer op de open plek aankwamen, zag ik een mooi elegant gebouw, het was een kerk! De kerk van St. Blaise, om precies te zijn. We keken er even in. Ik vond de kerk hooig gedetailleerd. Gouden stukjes kwamen uit het witte plafond, op het gewelf zaten beeldjes gebeiteld, en er zaten ook weer van die zijzalen in de kerk. Er zaten orchels in, bankjes, mooie beelden en nog veel meer! Ik vond de kerk best mooi, maar mijn vader vond de kerk te nieuw! Waarom, eigenlijk? Toen we de kerk uitkwamen, gingen we dan eindelijk de stadswal beklimmen! Terwijl we erheen liepen, viel het me op hoeveel Game Of Thrones-winkeltjes er in deze stad waren, Game Of Thrones is voor een groot deel ook in Dubrovnik gefilmd (Credits naar mijn vader), maar zoveel winkeltjes? Dat is toch vreemd? Toen we bij de ticketwinkel kwamen kochten we de tickets voor de stadswal en klommen we erop! Terwijl we klommen, zag ik hoe hoog we nu al waren, maar dat was nog niets vergeleken met hoe hoog we uiteindelijk zouden gaan! Terwijl we op de muur liepen, keek ik me de ogen uit, ik zag torens, rode daken van gebouwen en een klooster, een kathedraal op een hogere heuvel! Wat is het uitzicht toch mooi! Toen ik aan de andere kant keek, was het er nog veel mooier! Ik zag de cyaanblauwe zee, mensen die speelden met water en ook een fort (Lovrijenac) aan de overkant op een berg! Die tickets voor de klim zijn het waard!

Langzamerhand klommen we hoger en hoger, om op verschillende uitkijkpunten/torens te komen! Uiteindelijk kwamen we aan de andere kant van de stadswallen, met uitzicht op de haven! Ik zag de plek waar we daarnet nog liepen! Ik zag ook mensen zwemmen. Er was zelfs een man die over de zwemboeien ging! Ik vind dat heel erg gevaarlijk! Er waren ook cafe's, restaurants en kunstenaars die wat wouden verkopen op de stadswallen, mocht dat wel? Toen we steeds verder klommen, zag je ook steeds meer, we waren nu hoger dan alle gebouwen in de binnenstad! Maar nog niet op het allerhoogst! Toen we weer naar het oosten keken, zag ik weer mensen zwemmen, nu had ik nog meer zin in zwemmen! Toen we steeds hoger moesten, werd ik weer moe. En ook nog in dit weer! Dus klommen we hoge trappen, om ook steeds hoger te gaan. En zoals je weet, ik heb hoogtevrees, dus ja... Als je bedenkt dat ik durf te zien dat een mier net zo groot is als een mens, dan klinkt het niet logisch... Maar het is tóch gebeurd! We bleven daar eventjes uitrusten, maar gingen alsnel verder. We gingen steeds hoger, en ik vond het steeds enger worden. We liepen, tot aan de voet van de trap die naar de allergrootste toren leidde. Zo! Eventjes pauze, hoor! Maar niet voor lang! Want zo beklommen we de grootste toren van de stadswallen. Toen we boven waren, vond ik het minder eng dan ik gedacht zou hebben. Je kon de hele oude stad van Dubrovnik zien vanaf daar! We bleven daar niet heel lang, maar wel lang genoeg om van het uitzicht te genieten! 

Toen we weer beneden stonden, rustten we even uit. Zo! En ik en Jerry stichten ook nog een duivenfeestje met duiven die op mijn schoenen gingen staan en ik kon zelfs duiven aaien! Toen gingen we weer teug naar de parkeerplaats, deze keer heuvelopwaarts! Wat was ik toen moe! Toen we weer in de auto zaten, begonnen we aan de terugweg. Dat was ongeveer hetzelfde, behalve dat ik grotendeels wakker bleef. Toen we weer in Split waren, besloten we om McDonalds te eten, altijd lekker!

Tot de volgende blog!