De diepte in, en dan weer de hoogte in!

Dag 3, Dekani-Skocjanske Jama, Skocjanske Jama-Koper:

Wat had ik lekker geslapen zeg! En ik stond ook nog eens zo vroeg op! Fijn! Mijn moeder was toen nog aan het slapen, dus deed ik wat voor mezelf, zoals op mijn bed een Donald Duck Pocket lezen. En weet je wat Jerry deed? Opzoek naar die kat die gister ook kwam; zonder succes... Nou ja, wat boeit het? Het enige wat boeit was het drukke programma dat we voor de boeg hadden. Eerst zouden we naar de supermarkt gaan om wat eten te kopen. Daarna zouden we naar het strand van Koper gaan. Niet per se zwemmen, maar gewoon rondhangen. Later zouden we gaan zwemmen. Na het naar het strand gaan zouden we naar de Skocjanske Jama gaan, oftewel; de ondergrondse grotten die in de buurt lagen bij het stadje Divača. Dat zou cool worden! Daarna zouden we weer teruggaan naar het strand van Koper om te gaan zwemmen! Vandaag zou het druk, maar ook leuk worden!:

Jip! We zaten allemaal al in de auto! Na het ontbijt hebben we spoedig alles klaar gelegd voor vandaag en konden we zó vertrekken! Onze eerste stop was de supermarkt, een Lidl, om precies te zijn. Een ding is zeker: Naar de supermarkt gaan is (bijna) altijd sáááái! Dus toen we de parkeerplaats op reden had ik er geen zin. Maar de Sloveense Lidl valt mee! Het ging zó voorbij! En gelukkig was het strand vlakbij. Dus nadat we alle tassen hadden ingeladen konden we zo naar het strand vertrekken! Opweg naar het strand? Het dagelijkse Sloveense uitzicht. Ik weet dat het uitzicht gister nog bijzonder was, maar als je dan al 135 kilometer door Slovenië hebt gereden dan begint het ook normaal te worden! Toen mijn vader de parkeerplaats van het strand opreed zag ik niet zoveel mensen. Véél minder mensen dan in Scheveningen zouden zijn geweest. Er waren nog ruim voldoende parkeerplaatsen over. Was het dat het nog zo vroeg was of was dit strand gewoon niet zo populair? Wat maakt het uit?! Als wij maar kunnen genieten, dan is het goed genoeg!

Toen ik uit de auto stapte zag ik de eindeloze blauwe zee die uitstrekte over de horizon. Deze stranden hadden geen zand, maar steen. Ik dacht alleen maar aan die puntige stenen oevers, en dat zou niet fijn zijn als er alleen maar dat op het strand lag! Maar er waren ook kleine stenen strandjes. Eigenlijk bijna hetzelfde als een strand van zand. Ik en mijn moeder gingen even zitten op een van die puntige stenen oevers. En toen mijn vader en Jerry ook kwamen, gingen we zitten bij een van die stenen strandjes. Toen ik uitkeek over het brede blauwe oppervlak van de zee zag ik verderop ook de haven van Koper, oftewel; de enige haven van heel Slovenië! Ja! Echt waar (volgens mijn vader: credits naar mijn vader)! Verderop, helemaal aan de andere kant, zag ik nog land. Ik dacht eerst dat het Sloveens land was, maar het was Italiaans land (Credits naar mijn vader)! De stad Triëst, om precies te zijn. Nadat we even hadden rondgehangen en even hadden gespeeld met stenen was het tijd om te gaan naar het hoogtepunt van de dag: De Skocjanske Jama, dat is een ondergronds grottenstelsel met heel veel druipsteen. Later leg ik uit wat dat is. Toen we het strand verlieten was ik helemaal opgewonden. Maar ik de auto wat minder. Want ik had niet veel opgevangen van de reis naar de Skocjanske Jama, want ik veel in slaap...

Ik werd wakker. Waar was ik? Nu weet ik het weer! Bij de ingang van de Skocjanske Jama. Ik zat in de auto. Nog half in slaap. Eerst gingen we wat eten, voordat we de groten ingingen. Daarna ging mijn vader naar een informatiebalie voor wat informatie. En daarna kocht hij de ticket (met mijn moeders geld). €73,00. Slik! Ik hoop dat deze tour het waard was! Eerst zouden we 1,5 uur met de gids door de grotten lopen. Aan het einde moet je je eigen einde kiezen. Kies je 1? 15 minuten lopen naar de uitgang (300 meter). Uitgang 2: 25 minuten (600 meter). Uitgang 3: 1 uur (1,5 km). En voor welke denk je dat wij gingen? 3 natuurlijk! Om volop te kunnen genieten van de tour! Oh ja! En je mocht geen foto's maken, jammer! Bij de ingang kwam een mevrouw. Die leidde ons naar de officiële tunnel naar de ondergrondse grotten. Maar daar moesten we nog welnaartoe lopen! Ach, dat ging nog wel. Het was in een bergachtig gebied. Dat moest wel als je grote grotten vol met druipsteen wil zien! 

Bij de ingang gingen de Sloveense mensen eerst met een mini-tour. Daarna gingen de Engelsen, verdeeld in twee groepen. Wij zaten in Engelse groep 1. Toen ik de tunnel inliep zag je alleen een stenen wal. Met uitsteeksels hier en daar. Het was wel een beetje koud, en ik had geen jas. Gelukkig kon ik mijn moeders andere warme jas aan doen/lenen. En toen ging de poort open, ik keek mijn ogen uit! Zo cool! Zo mooi! Je zag dat druipsteen aan het plafond hangen, en op de grond groeien! Bij de eerste stop waren we in een grote druipstenen kamer. De gids vertelde dat de druipsteen groeit door het water dat naar beneden druipt. Dat produceerd dan carbonade (Credits naar mijn vader) of zo? Het is heel ingewikkeld (voor mij). En hij zei ook dat een druipsteen 140 tot 145 jaar nodig had om 1 centimeter te groeien! Zo kostbaar zijn ze dus! Toen keek ik nog eens goed om me heen. De druipstenen lijken wel een verhaal! Een sprookje! Het steen lijkt wel te leven! Toen we steeds verderliepen kwamen we steeds in kleinere kamertjes terecht. Met sommige een omgevallen platte steen, en onder die steen is weer druipsteen gaan groeien. Cool! In de eerst kamertjes leek het wel zo'n museum. Die musea tentoonstellen dan ik iedere kamer iets anders. Hier leek het er wel een beetje op! Bij de tweede set kamertjes leeken de kleine druipsteentjes wel een miniatuurstad! En ik de derde set grotere kamertjes leken de grote druipstenen wel beelden! 

Toen kwamen we opeens in een grote witte kamer terecht. Op het plafond hingen allemaal bruine druipstenen, sommige groot, sommige klein. De gids zei dat als de muren wit zijn, dat er dan veel carbonade inzit (Credits naar de gids). En hij wees met zijn zaklamp naar een grote druipsteen. Hij zei dat het wel 12 meter lang was en een van de grootste druipstenen was in het hele ondergrondse park. Hij zei ook dat we achter ons moesten kijken. Daar zagen we heel veel lange dunne druipstenen naast elkaar. Het leek we een gordijn! Hij zei dat als je met een hamer aan die druipstenen ging slaan, kreeg je mooie klanken. Dat gaan we natuurlijk niet doen! 

Toen liepen we verder. We kwamen nu in een plattere kamer terecht. Er lagen ook beetjes water op de grond, van de druipstenen, of toch?.. De gids zei dat vroeger hier de rivier de Reka ondergronds heeft gestroomd, nu is dat wel lager. En hij zei dat we straks ook het geraas van de rivier en de rivier zelf konden zien. En toen liepen we verder. En de gids had gelijk. Ik begon héél hard geraas te horen. Ik keek naar beneden, daar zat een héél erg diepe kloof! Zo diep, dat mijn broertje Jerry (die ''alles durft'') ook zenuwachtig begon te worden. Toen stopte de gids alweer. Hij wees naar een bordje. Daarop stond: 'Reka, 02,09,1965'. Hij legde uit dat de rivier de Reka in dat jaar zo hoog kwam. Ik keek naar de hoogte van het bordje en de diepte van de kloof, waarin op de bodem water te zien was. Daar heb je inderdaad veel kubieke meters water voor nodig! Hij leidde ons toen verder. Terwijl ik naar de diepe kloof keek. Zag ik echt een zó diepe kloof. Ik weet dat ik me aanstel. Maar het was echt zó mooi! Toen zag ik een brug. Een brug die recht over de kloof heen stak. Ik slikte. Dat is echt zo eng! Daarnet zei ik nog dat het mooi was, dat was het ook. Maar dit was ook eng! Ik wou er zo doorheen rennen. Maar mijn moeder zei dat ik niet zulke zachte beentjes moet hebben. Dus ik keek terwijl ik op de brug stond naar beneden. Ik bibberde helemaal!

Toen ik van de brug af was, vroeg ik me af, hoe kan de natuur zoiets genereren? Mijn vader antwoordde met de woorden; De wonderen van de natuur (Credits naar mijn vader). Toen keek ik naar het pad dat we nog moesten gaan. Eigenlijk alleen nog maar langs de kloof en dan naar de grotmonding. En ik zag ook al open lucht door een van de grote gaten van de muur. Dus we liepen met trappen op... en neer... en op.... en neer.... en op.... en op.... en op.... Ja! Dat naar boven gaan was niet gemakkelijk! Maar uiteindlijk maakten we het. Bij de grotmonding nam de gids afscheid en vertelde over de drie routes. Ik heb je er al alles over verteld, dus laten we verdergaan bij waar de de route ingingen. Maar de gids vertelde nog wel dat je vanaf de drie routes foto's mocht maken. Dus dat deden we heel vaak. Het begon met een kleine tunnel, en dan nog een, en dan een waterval. Nou ja, ik hou het wel kort. Het was niet echt meer in een grot, meer in de natuur, langs een afgrond. Er was nog een brug, over dezelfde rivier, maar don in de openlucht. Er waren watervallen van de rivier. Er waren stukjes dat we weer terug in de grot gingen. Wandeling 3 was heel uitgebreid! Het laatste stukje was wel zwaar. Voor het laatste stukje was er een mevrouw, die vertelde ons dat we nog maar 800 meter hoefden te gaan. Jippie! Het laatste stukje bevatte heel veel omhoog gaan. Heel veel, dan ook, hé? Mijn moeder had de hoest, dus dan kwam niet zo goed uit. Maar we maakten het uiteindelijk alle 4, en we gingen nog een paar souvenirs kopen, altijd leuk! 

Toen ik weer in de auto zat was ik kapot moe. Ik ging, zoals de heenweg slapen... Toen ik wakker werd waren we bij ons huis. Oh ja! We gingen nog zwemmen! We konden eigenlijk al meteen! Dus gingen we zo snel als we konden vertrekken! Toen we bij het strand aankwamen gingen we meteen naar de plek waar we vanochten ook hebben gezeten, als mijn vader klaar was met parkeren en een kaartje had gekocht, bij een klein stenen strandje. Maar deze keer konden we zwemmen! En dat deden we ook, meteen! Bommetje! We hadden heel veel lol! Ik had ook veel zout ik mijn mond grekregen. En zo eindigde de dag een beetje. We gingen nog een keer naar de Lidl enzo. Het was heel leuk vandaag! Ik heb ook veel geschreven! Maar ik hoop dat je het allemaal had kunnen lezen! 

Tot de volgende blog!

PS: De foto's van de grot (ondegronds) zijn van online, vanwege dat je niet foto's mocht maken in de grot.